MIJN VERHAAL - MIJN CHALLENGE

Lang heb ik getwijfeld of ik dit op mijn website zou zetten... Maar waarom niet, waarom niet laten zien dat onvoorziene omstandigheden ervoor kunnen zorgen dat je niet meer bent wie je was en dat we allemaal maar mens zijn. Zelfs een mens van de dag... Gezond leven, gezond eten is een voorwaarde om gezond, slank en mooi ouder te worden, maar het is helaas geen garantie...

Daarom mijn verhaal, maar ook mijn challenge, want acceptatie staat niet in mijn woordenboek.

Het was begin voorjaar 2020, vlak voor de uitbraak van Covid-19. Topfit was ik en zag er geweldig uit. Zelfs de marathon van New York stond op de planning, misschien nog niet in 2020, maar in 2021 zou dit moeten lukken. Al eerder was ik in New York geweest; wat een geweldige stad! De uitbraak van Covid zag ik als een kans, want door minder werk en dus minder opdrachten, kon ik juist meer trainen. Maar naarmate de zomer vorderde, ging het lopen minder makkelijk. Ik merkte dat mijn hartslag onregelmatig werd en ook steeds hoger. Door Covid waren de wachtlijsten langer dan normaal, maar dit moest uitgezocht worden. Omdat ik medisch geschoold ben en wij vrouwen over het algemeen nu eenmaal een goed ontwikkeld 'onderbuikgevoel' hebben, voelde ik dat dit niet klopte... 

...Het klopte gewoon niet, ik was immers topfit. Ondanks Corona kon ik voor mijn gesprek redelijk snel terecht bij de cardioloog. Een vrouw van dezelfde leeftijd als ik, met wie ik gelijk een klik had. In 2018 was ik ook al eens bij een cardioloog geweest met wat vage klachten. Dat deze klachten toen al een voorbode waren, had niemand kunnen voorzien. In 2018 had ik een te hoge bloeddruk, wat bij mij genetisch is, maar ook kan voorkomen bij vrouwen in de overgang. Deze hoge bloeddruk was voor mij de reden om te gaan sporten en niet afhankelijk te worden van medicijnen. Ik wilde immers geen wandelende medicijnkast worden... Dit sporten heeft ertoe geleid, dat mijn bloeddruk inderdaad zakte. Het heeft dit ertoe geleid dat ik mij beter ben gaan voelen en mij begin 2020 topfit voelde. En zoals ze in het Engels zeggen: "once you see results, it becomes an addiction". Dat werd het ook. Het lopen, geweldig... Je hoofd leeg, het geweldige gevoel achteraf. Ja, ik kan echt zeggen dat ik inmiddels begrijp dat lopen verslavend is. Ondertussen liep ik tussen de 10 en 15 km iedere dag en kwam de kans om ooit de mooiste marathon ter wereld te lopen, steeds dichterbij.

In 2018 was echter niet alleen een te hoge bloeddruk geconstateerd, maar ook een kleine vernauwing in de belangrijkste kransslagader van het hart (voor kenners de LAD). Dit werd mij niet verteld, want de kans dat een dergelijke kleine vernauwing snel uit zou groeien tot een levensbedreigende situatie, was nagenoeg nihil. Eind 2018 is mijn man ernstig ziek geworden, wat bij mij de nodige stress heeft veroorzaakt. Waarschijnlijk is dit samen met mijn genetische aanleg de reden geweest voor een snelle toename van de vernauwing.

Eerst werden de 'standaard' onderzoeken verricht, zoals een ECG (hartfilmpje), een fietstest en een echo van het hart. Uit de echo, kwam niets bijzonders en zijn wij de dag na de echo gewoon vertrokken op vakantie en hebben 1500 km gereden. Halverwege had ik het gevoel, we gaan terug. Een Mars (eigenlijk tegen mijn principe), zorgde ervoor dat ik mij beter voelde en dus hebben wij onze reis vervolgd. "Zou het dan toch tussen mijn oren zitten, of ben ik door het trainen gewoon oververmoeid?" Op onze vakantiebestemming was het boven de 30 graden en ik voelde mij weer top... Ja, dan begin je echt aan jezelf te twijfelen.

Bij thuiskomst stond een maand later, het was inmiddels al september, een CT van het hart gepland. Dit naar aanleiding van de ritmestoornissen tijdens de fietstest. De uitslag van deze CT zou telefonisch zijn en stond gepland op mijn broer's verjaardag, vandaar dat ik de datum nog weet. En inderdaad belde ze mij op die dag. Ik ging ervan uit, dat als er iets aan de hand zou zijn geweest, dat ze wel eerder had gebeld. Vrolijk nam ik de telefoon op. Haar eerste zin was echter: "Je had mijn telefoontje zeker al eerder verwacht" Ze was er namelijk vanuit gegaan dat ik zelf al de uitslag van het onderzoek had gelezen... Niet dus, en vraag mij niet waarom. Na excuses van haar kant, dat ze inderdaad niet eerder had gebeld, door de toenemende drukte in het ziekenhuis vanwege Corona, vertelde ze mij dat met spoed een plek moest worden gezocht in een ziekenhuis voor een hartcatheterisatie, want er waren meerdere grote vernauwingen gevonden op de CT. Zo had ik zogenaamd niets, ik was toch fit?!

En zo was ik inmiddels terecht gekomen in een levensbedreigende situatie van een hartinfarct. Ik was er bijna niet meer geweest. 's Avonds nog, is een heel nieuw team opgetrommeld. Bij een stenose / hartinfarct op deze plek wordt vaak gekozen voor de operatieve manier, dus via een bypass. Omdat ik nog relatief jong ben en in goede conditie (ik was immers topfit), en een bypass ervoor zorgt dat je een IC bed bezet houdt, die tijdens deze Corona pandemie natuurlijk schaars waren ( ik ga ervan uit dat het laatste de belangrijkste reden is), is gekozen voor toch een stent. De andere vernauwing bleef zitten, want onder de 70% vernauwing, proberen ze het onder controle te houden met medicijnen.

Een DES stent (Drug Eluting Stent) heb ik gekregen... Dit houdt in dat ik een jaar lang een medicijn moest slikken (on top of others...) om trombose in de stent te voorkomen. Na het plaatsen van de stent heb ik mij nooit meer goed gevoeld. Echt ziek bleef ik mij voelen, ook tijdens de hartrevalidatie en nu nog steeds. 

Weg was mijn motivatie, weg is mijn fitte gevoel. Ik voel mij ziek, ik voel mij oud. Ik ben vaak al moe als ik opsta. Mijn lichaam schreeuwt om energie. Ook het lopen, daar heb ik simpelweg geen fut meer voor. Tja, en waar haalt je lichaam dan energie vandaan? Je raadt het waarschijnlijk al. De energie waar mijn lichaam om vraagt, haal ik uit eten. Over het algemeen wel gezond eten, maar wel teveel. Hierdoor ben ik aangekomen, terwijl ik weet dat hoe minder je weegt, hoe lager je bloeddruk is...

Er zijn dagen dat ik al moe opsta, dat ik weer pijn op mijn borst heb en de energie gewoon uit mij stroomt. Ik voel mij dan niet alleen moe, maar gewoon op. Mijn levenslust is gewoon weg. De stent heeft mijn leven gered, dat besef ik echt wel... maar ik voel mij gewoon slecht. Soms zo slecht dat ik niet meer wil, dat ik eigenlijk hoop niet meer wakker te worden... Maar er zijn ook dagen dat ik mij redelijk voel en ik gewoon weer zin heb in van alles...zo dubbel...

Op het moment dat ik dit typ, zijn we twee jaar verder, geeft de weegschaal 14 kg meer aan en weet ik dat er vlak achter de stent een nieuwe vernauwing zit (of het restant van de oude, dat kunnen ze niet zeggen). Ook is de grote vernauwing verderop ook nog steeds aanwezig. Dit alles maakt mij onzeker, maakt mij bang... Na wederom een wijziging in medicijnen (helaas is een leven zonder niet meer mogelijk), voel ik mij iets beter, maar de onzekerheid en de angst blijft. Tot overmaat van ramp is door dit medicijngebruik mijn nierfunctie op een dusdanige manier gedaald, dat ik gebeld werd door de huisarts. Ik zie gewoon het leven van mijn vader voor mij. Ook hij heeft door medicijngebruik zoveel nierschade opgelopen, dat hij nu dialysepatiënt is. Dit nooit... Dit is de druppel!

Klaar ben ik ermee, klaar ben ik met die medicijnen, klaar met hoe ik mij voel. Ik wil weer leven, niet overleven. Ga ik weer de strijd aan? Ga ik weer zelf proberen om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen. Ga ik ondanks mijn uitputtende vermoeidheid proberen het lopen weer op te pakken. Want als je zo moe bent, dat alles teveel moeite is, is het dan realistisch om te denken aan lopen? Ga ik blind vertrouwen op mijn eigen lichaam, ondanks dat ik weet dat er twee vernauwingen zitten in de belangrijkste kransslagader in het hart, en ik niet weet wat de mate van vernauwing is...(voor de mensen die nu denken, waarom laat je dit niet checken... Uitsluitend met een hartcatheterisatie kunnen ze zien hoe ernstig deze vernauwingen zijn. Dit onderzoek is niet zonder risico, en dus wordt dit niet gedaan om te kijken wat de 'status' is). Een hartinfarct is niet uitgesloten...

"Get busy living or get busy dying"

Deze uitspraak komt uit de film 'The Shawshank redemption' en terwijl ik dit typ, moet ik gelijk denken aan Bibian Mental met haar boek. Zoals ik nu ben, zoals ik mij nu voel, zo wil ik zo niet verder! Ik wil mij weer goed voelen. Ik wil alle spijkerbroeken (prettige bijkomstigheid) in mijn kast weer aankunnen. Ik wil mij weer mooi voelen... Ik wil weer gewoon IK zijn. Ik wil weer de puf hebben om boeken voor andere vrouwen te schrijven. Boeken waar je wat aan hebt...

Elke kilo die je afvalt heeft invloed op je bloeddruk, beweging heeft invloed op je bloeddruk. Daarom ga ik ervoor. Ik wil minimaal 12 kg afvallen, maar ga proberen 15 kg af te vallen. Ik wil proberen weer te bereiken wat ik in 2019 had bereikt. Die marathon, die moet ik vergeten, maar mij gewoon weer goed voelen, gewoon weer mijzelf voelen. 

Daarom ga ik starten met mijn eigen challenge. Een challenge om hoe ik mij nu voel te doorbreken. Natuurlijk heb ik geen garanties, maar wel de wil. De challenge gaat heten:

Deze schop onder mijn kont, ga ik doen in de vorm van een challenge genaamd "Back on Track" die op 1 januari 2023 (tja 1 januari, wel heel cliché...) is gestart. Het zal heel moeilijk worden, zeker omdat ik mij niet goed voel, maar zo wil ik niet verder! Deze challenge baseer ik geheel op mijn eigen boek (uiteraard). Wil je weten hoe mijn challenge verloopt, volg mij dan op Instagram.